از دوست به یادگار دردی دارم

خدا

لقمه عشق

کسی برای من نوشته است آیا کسی که چنین از جان برایش می نویسی، بخشی از

جان او هستی؟ و من با خود می‌اندیشم برای آن که ادعای عشق ورزی می‌کند، عیب

است که حتی عشق را در ازای عشق طلب کند. مگر وقتی جان آدمی با عشق کسی

پیوند خورد، محبت را دیگر می‌توان مشروط به عشق محبوب کرد؟ این که دیگر

عشق نیست، سوداگری است. من عشق را چنین خوش دارم حتی اگر اشتیاق و سوز

دائم باشد در طلب یاری که نیم نگاهی نیز ندارد به حال عاشق.

چه می‌توان گفت در باره کسی که چون لقمه ای بر می دارد و در دهان می‌گذارد، با

خود می اندیشد که این لقمه در وجود من چه خواهد شد؟ آیا به اندیشه در باره یار،

یاد محبوب، حرارت عشق، اشک فراق، شوق دیدار، سوز هجر بدل خواهد شد؟ و با

خود می گوید اگر جز این باشد، هدر دادن روزی خداست و کفران نعمت او.

من عشق را چنین خوش می‌دارم و بر سر چنین عهدی ماندگارم.