از دوست به یادگار دردی دارم

خدا

و چنین است عشق

عشق من به تو زاییده نگاهی خام یا لبخندی زیبا نبوده است. نه به کلامی دل فریب و نه به غمزه ای جانسوز گرفتار نشدم. نه طره مویی دیدم نه خم ابرویی. نه به رنگی فریفته شدم و نه به لعابی. 

محبتی بین ما قرار گرفت شورانگیز که در همه حال تو را همتای روح خود دانستم و تو را جستم و آرزوی دیدارت را در سر پروراندم و تو را آیینه عشق خود دانستم و خود را نشانی از عشق تو. با شوق عشق تو پرواز کردم و با آرامش رؤیایی خیال روی تو قرار یافتم. نه هوس در سر پروراندم و نه حتی در پاسخ عشق به تو، عشق تو را طلب کردم. 

همیشه از عشق تو برجی با شکوه بنا کردم و تو را در اوج آن نشاندم و خود با شهپری از مهر گرداگرد آسمان عشق تو پرواز کردم و چون چشم باز می کردم تو را می دیدم و چون مژه فرو می بستم نیز تو را می دیدم. تو همه بیداری و رؤیای من شدی.

از آن زمان که تو را محبوب جان خود یافتم و حال که در گذر از سال های دور و نزدیک عاشقی، هم چون همیشه با یاد عشق تو آرام می یابم، جز عشق تو در سر هیچ ندارم و دشت آرزویم را جز تو غزالی و اوج جان مرا جز تو عقابی نیست.