مي ترسم تو نيايي و من،

تا هميشه همسايه ي اين سايه هاي سرشکسته شوم!

مي ترسم!در قيد و بند ِتکميل ترانه هم نيستم!

مي دانم که دنيا شبيه ترانه هايم نيست!

تنها براي دوري ِدستهايمان زمزمه مي کنم!

حالا اگر اين طايفه ي بي ترانه را

تحمل شنيدن ِآوازهاي من نيست،

اين پهنه ي پنبه زار و اين گودال ِگوشهايشان!

بگذار به غيبت قافيه هايم مُدام نق بزنند!

بگذار از غربال ِنازادگان بگذرم!

بگذار جز تو کسي شاعرم نداند!

مگر چه مي شود؟