سلام_ استاد عزيز
با من نشست شمع و شبي شد گواه من آتش بجان گرفت از اين سوز و آه من
با سوز دل گريست زشب تا سحر چو ديد آن گريه شبانه و حال تباه من
گفتم به شمع چاره ي درد نهفته چيست؟با گريه گفت خنده کنان چاره راه من
بايد که همچو من تو بجان آذر افکني گفتم به غير عشق چه باشد گناه من؟ گفتا که مرد عشق نه اي ترک قصه کن
از سوختن فزود چنين قدر و جاه من
دادند ره بخلوت يارم !چو سوختم هر شب به اوست تا به سحر نگاه من ... اري به گريه محرم اسرار او شدم جز اشک و خنده چيست سلاح و سپاه من
خندان به بزم يار بسوزم که تا شود روشن زشعله ي دل من روي ماه من
عمري بسوختم زبهر صدق و با شکيب زينرو کنار يار بود جمله گاه من
پروانه گر بخلوت ياران نهاد پا آمد ولي در هواي من و در پناه من
اين قصه گفت شمع وزشب تا سحر ولي خاموش به يک شرر صبح گاه من.............